Vluchtelingen die een verblijfsstatus hebben, moeten zo snel mogelijk aan het werk, zo vinden steeds meer mensen. Echter lukt dit vaak niet, ondanks de gigantische inspanningen van gemeentelijke overheid en maatschappelijke organisaties. Soms is de statushouder zelf in staat om de situatie naar zijn hand te zetten. Dit is het succesverhaal van meneer M. en zijn inspanningen om in Nederland aan de bak te komen.
De burgeroorlog in de Democratische Republiek van Congo staat bekend om zijn wreedheid. Meneer M ontvluchtte in 2014 de grimmige situatie in zijn thuisland met Nederland als eindbestemming. Na zijn aankomst in Nederland diende hij een asielverzoek in bij de Immigratie- en Naturalisatiedienst (IND) en zo kwam hij terecht in een ingewikkelde procedure met veel papierwerk waar hij niets van begreep. Hij werd geplaatst in een AZC, maar al snel werd duidelijk dat hij hier geen toekomst had. Meneer M werd op basis van zijn verhaal afgewezen en belande op straat. Hij zag geen ander alternatief dan de illegaliteit op te zoeken. Later, door de inspanning van zijn advocaat, heeft de IND zijn procedure heropend en opnieuw bekeken. Er bleek een fout te zijn gemaakt door de IND, de fout is hersteld en dat zorgde er alsnog voor dat meneer M een verblijfsvergunning kreeg. Helaas raakte hij, door wat hij in Congo had meegemaakt en zijn leven op straat als illegaal, psychisch in de knoop. Zijn geestelijke gezondheid liet hem in de steek. Hij is onder behandeling geweest en daarna ging het weer bergopwaarts.
“Ik kreeg in 2016 mijn verblijfsvergunning, van illegaliteit naar legaliteit. Dat gaf me vrijheid.
Na mijn behandeling, wilde ik alles goed doen. Ik verhuisde naar het Noorden van het land en wilde graag aan het werk. Ik kwam maar niet vooruit, mijn begeleiders gaven mij niet de handvatten die ik nodig had. Ik raakte ontevreden met de begeleiding vanuit de gemeente. Ik had het gevoel dat zij mij aan het lijntje hielden. Ook was de communicatie niet optimaal.
Ik had ook geen vertrouwen meer in de begeleiding. Zo vertelde ze mij een ding en deden een ander. Ze kwamen hun afspraken niet na. Waar ik het meeste van baalde, was toen mijn begeleider zei dat ik nog niet toe was aan werk, dat frustreerde mij enorm.
Ik wou graag werken aan mijn toekomst, maar ik had het gevoel dat mijn begeleiders maar bezig waren met mijn verleden. Toen ik me realiseerde dat ik meer was dan mijn verleden, ben ik gaan kijken naar mogelijkheden om van mijn leven iets te maken. Ik was toen al in contact met Christian Batekele, van Re-ise Up. Christian zag mijn motivatie. Het feit dat hij mijn taal sprak, vond ik geruststellend. Ik kon bij hem mijn werkwensen goed kenbaar maken, en voelde mij begrepen. Christian voorzag me van advies en praktische begeleiding. Zijn manier van werken was praktisch en doelgericht. Ik heb Christian verteld wat ik graag wou met mijn leven, we hebben samen een plan op papier gezet en zijn daarmee aan de slag gegaan. Vandaag heb ik een baan als montagemedewerker dankzij mijn uithoudingsvermogen, mijn motivatie en het geloof van Christian in mij. Ik voel me opgelucht, ik ben nu anders, open en vrolijk.
Het was voor mij erg fijn om geholpen te worden door iemand die net als ik ook vluchteling is geweest. Ik zag Christian als een voorbeeld, als het hem gelukt is, het kan mij ook lukken.
Zo werk ik aan mijn vakkennis en het verbeteren van mijn Nederlandse taal. Ik hoop ooit nog beveiliger te kunnen worden”. We gekozen om de naam anoniem te houden ivm AVG.